Rozdział IV: Coś tu nie tak...

Dziewczyna po powrocie do swojego ukrycia uznała, że nawet lubi Oscara. Skarciła się w myślach, bo przypomniała sobie o wielu ludziach, którzy są zdradzieccy. I że nikt nie był dla niej życzliwy, kiedy widział jej oczy. Pomyślała też o tych, którzy są przyjaciółmi, a potem gdzieś znikają. A poza tym, zaledwie godzinę temu miała go dość! Ten argument najbardziej przekonywał Kestin do stwierdzenia, że nie lubi Oscara. I była jeszcze jedna sprawa: niepewnie wymówił swoje imię, gdy się przedstawiał - jakby zapomniał, jak się nazywa.
Nagle do dziewczyny dotarła pewna myśl; może Oscar... To nie Oscar? Czy podał jej fałszywe imię? To jest całkiem możliwe... Musiała teraz go szybko odnaleźć i wyjaśnić całą sprawę. Ale... Ale jeśli to nie jest prawda? Jeśli podał jej swoje prawdziwe imię, a ten incydent z przedstawieniem się - może po prostu nie był pewny, czy może jej zaufać? Kestin postanowiła się tym nie przejmować, ale i tak założyła swój zielony płaszcz i zarzuciła kaptur na głowę, po czym wyszła z ukrycia i ruszyła w kierunku miasta.
Tam było dużo ludzi, ale nikt na szczęście nie zwrócił uwagi na zakapturzoną dziewczynę przemierzającą miasto, która rozgląda się na wszystkie strony.
Nie znalazła tam Osc... em, chłopaka, więc postanowiła iść na dziedziniec zamkowy, wbrew swojej woli. Wcale nie wiedziała, dlaczego go szuka, chociaż obiecała sobie, że nie będzie przejmować się takim nudziarzem.
Gdy jakoś znalazła się na dziedzińcu, wtedy już zaczęłą zwracać uwagę służących i innych ludzi znajdujących się na dworze. Kestin postanowiła nie zwracać na nich uwagi, po prostu szła dalej, w kierunku dwóch strażników z włóczniami w ręku, którzy pilnowali bramy głównej.
- Czego chcesz? - spytał groźnym tonem jeden z nich.
- Mam sprawę do króla... - odpowiedziała dziewczyna.
- Król jest zajęty - powiedział drugi.
- Ale ja... - zaczęła protestować Kestin. Tak na prawdę nie miała sprawy do króla, tylko do "Oscara", który najprawdopodobniej powinien tam się znajdować.
- Odejdź.
Dziewczyna zmarszczyła brwi.
- Nie - warknęła tylko i obejrzała się za siebie. Nikt na nią nie patrzył, nie było dużo ludzi.
Wyrwała jednemu ze strażników włócznię z rąk i wzięła też drugą, którą trzymał w dłoni drugi. Zanim mężczyźni się zorientowali, już siedzieli w dwóch osobnych beczkach, nieprzytomni. Kestin ponownie sprawdziła, czy nikt nie widział tego zjawiska; zdawało jej się, że nie. Ludzie normalnie ze sobą rozmawiali, a dwóch małych chłopców rozmawiało ze strażą. C-co? Ze strażą? Kestin miała nadzieję, że ci chłopcy chcą w przyszłości służyć królowi i bronić jego królestwa i tylko zadają różne pytania dotyczące tejże pracy. Mogli zauważyć też ten incydent, który przed chwilą miał tu miejsce i teraz rozmawiać ze strażnikami o tym zdarzeniu. Dziewczyna mogła spodziewać się ataku ze strony kilkunastu, może i kilkudziesięciu uzbrojonych ludzi.
Kestin szybko weszła do zamku i zamknęła za sobą drzwi. Na dużym holu stał pewien lokaj, który myślał, że dziewczyna ma ważną sprawę do króla i że strażnicy ją przepuścili.
- Zaprowadzić panią do króla? - spytał.
- Nie, dziękuję - powiedziała. - Poradzę sobie.
Po czym skręciła w lewo, czyli nie tam, gdzie powinna.
- Tam jest kuchnia, proszę pani - zauważył lokaj. - Na pewno pani trafi do króla?
- Tak, tak... - mruknęła Kestin i weszła po wysokich schodach na górę.
Tym razem służący nie zwrócił jej uwagi, co znaczyło, że idzie w dobrym kierunku. Otworzyła duże, zdobione złotymi wzorami drzwi znajdujące się naprzeciwko niej.
W samym końcu sali, na złotym tronie siedział król. Za nim stał pewien mężczyzna, który rozmawiał z nim, ale gdy oboje zobaczyli Kestin, zamilkli. Władca i dziewczyna dobrze się znali. Byli wrogami. Kestin jednak nie zwróciła na niego uwagi, tylko na osobę stojącą za tronem. Czarne włosy, dwukolorowe, błyszczące oczy... Oscar. Była pewna, że to on.
Spojrzała mu wyzywająco w oczy. Była na niego wściekła, sama nie wiedziała, dlaczego. A na dodatek ten głupek udawał, że jej nie zna!
- Oscar - powiedziała w końcu, zapominając o tym, że ten może nie mieć tak na imię. - Musimy sobie coś wyjaśnić.
Król rozejrzał się po sali.
- Czy jest tu jakiś Oscar? - spytał tego "Oscara". Ten pokiwał głową przecząco.
Król spojrzał na Kestin:
- O kogo ci chodzi? - spytał.
- No, o Oscara.
- Jakiego Oscara?
- Tego co stoi za tronem.
- Xy... - zaczął, ale potem przytaknął, jakby coś sobie przypomniał i powiedział z wahaniem: - Ach, zupełnie zapomniałem, zwykle mówię do ciebie po przezwisku i przyzwyczaiłem się, że tak na prawdę masz na imię Oscar...
Kestin nie rozumiała o co chodzi, skąd to wahanie w głosie króla. Zmarszczyła brwi.
- Mogę z nim porozmawiać?
- O czym? - spytał król, nadal mówiąc niepewnie.
- To nie twoja sprawa, wasza królewska mość - powiedziała dziewczyna i podeszła do Oscara, po czym pociągnęła go za rękę do głównych drzwi. Ten się wyrwał.
- Co ty robisz? - zapytał rozdrażniony.
- Musimy porozmawiać. I nie udawaj, że mnie nie znasz - warknęła Kestin.
- Czy ja udaję..? - spytał chłopak. Dziewczyna spojrzała na niego z wyrzutem. Ten westchnął. - No dobra, gdzie chcesz rozmawiać?

* * *

Nie dało się nic z niego wyciągnąć.
Po krótkiej rozmowie Kestin miała zamiar już sobie pójść, jednak w drzwiach stanęli strażnicy.
- Nie tak prędko - powiedział jeden z nich. - Idziesz z nami.
Dziewczyna pomyślała, że król skorzystał z okazji, że jest w zamku. Przecież była złodziejką, która po latach powinna zapłacić za swoje czyny. Chwyciła za sztylet ukryty w jej bucie. Wiedziała, że nim nic nie zdoła, ale uznała, że może coś wymyśli. W końcu była Obdarzona.
Strażnicy otoczyli ją. Było ich około dwunastu. Gdy dwóch ruszyło na nią, Kestin zraniła sztyletem jednego i odebrała od niego miecz, którym poraniła drugiego. I tak walczyła chwilę, ale w końcu zaatakowało ją pięciu. Nie miała szans, gdy szósty i siódmy strażnik złapali ją od tyłu i unieruchomili. Nie zabili jej, o dziwo. Zaprowadzili do króla.
Zanim drzwi się zamknęły, Kestin spojrzała w oczy Oscara. Nie pomógł jej, nie zatrzymał strażników. Chłopak patrzył na nią, a jego wzrok zdawał się mówić: "Przepraszam..."
Coś tu nie tak..!

Rozdział III: Pierwszy "trening"

Kestin i Oscar chwilę patrzyli na siebie. Chłopak był uśmiechnięty, jednak twarz dziewczyny pozbawiona była wyrazu.
Jak mogłam to zrobić? - zadawała sobie pytanie.
- Przepraszam, ale muszę już iść - powiedziała w końcu.
- Ale... - zaczął Oscar, nieco zakłopotany.
- Mam pilną sprawę do załatwienia - dodała Kestin i odwróciła się, po czym pobiegła przez las, nie czekając na odpowiedź chłopaka
Gdy w końcu się zatrzymała i obejrzała za siebie, stwierdziła z ulgą, że Oscar jej nie goni. Tak na prawdę nie miała żadnej ważnej sprawy do załatwienia. Skłamała. Dziewczyna nie wiedziała, dlaczego zgodziła się na współpracę z takim idiotą. Westchnęła i weszła do jednego z przedwojennych bunkrów, po czym oparła się o ścianą i zsunęła po niej aż do pozycji siedzącej. Objęła nogi rękami i brodę o kolana, a potem znowu westchnęła.
Omiotła wzrokiem wnętrze bunkru - w ciemnościach dostrzegła masę pajęczyn, ściany, niegdyś białe były szare od brudu, a po podłodze walało się kilka drewnianych beczek z zepsutym jedzeniem. Kestin wzdrygnęła się, czując smród zgnitych jabłek, a po plecach przebiegł jej dreszcz, ponieważ w bunkrze było zimno i wilgotno.
Zza beczki Kestin ujrzała parę zielonych oczu. W jej stronę szedł mały, czarny kotek. Był wychudzony i zaniedbany. Zwierzak podszedł do dziewczyny i zaczął ocierać się o jej nogi, unosząc w górę ogon i mrucząc głośno. Dziewczyna pogłaskała go, po czym spojrzała na drzwi, którymi weszła do bunkru. Wstała i otwarła je. Kotek szybko wybiegł z podziemnego kopca, a Kestin wyszła za nim.
Rozejrzała się; nikogo nie było. Poszła przed siebie, wsłuchując się w śpiew ptaków.
- Okłamałaś mnie - usłyszała za sobą znajomy głos. Oczywiście, głos Oscara. Dziewczyna przystanęła, rozdrażniona.
- Muszę wszystko przemyśleć - wytłumaczyła.
- Ale już się zgodziłaś..! - wykrzyknął chłopak.
Kestin już miała dość tego chłopaka. Odwróciła się i szybkim ruchem wymierzyła mu cios pięścią w polik. Ten jednak szybkim ruchem ominął atak.
- No, no, wreszcie rozpoczynamy pierwszy trening! - powiedział Oscar z zadowoleniem. Tak na prawdę chłopak wiedział, że to nie jest trening, tylko, że Kestin wpadła w złość. Ale to była okazja do ćwiczenia walki, więc postanowił nie stracić tego momentu. Chciał podkosić nogi dziewczynie, jednak gdy podsunął nogę, Kestin skoczyła w miejscu i upadła na nodze chłopaka. Ten jęknął z bólu i przykucnął, masując nogę rękoma. Obdarzona uśmiechnęła się kąśliwie, po czym odwróciła się na pięcie i miała zamiar sobie pójść, lecz Oscar złapał ją za nogi i przewrócił na ziemię, po czym unieruchomił jej ręce.
- Zapomniałeś o nogach - powiedziała Kestin, po czym nogami pomogła sobie wstać.
Uwolniła swoje ręce, wykręcając nadgarstki chłopaka. Ten jęknął i wyrwał się od niej.
Spoglądał na dziewczynę początkowo ze strachem, a potem znowu nabrał pewności siebie i pobiegł w jej stronę. Schylił się i wysunął ręce, aby złapać nimi nogi Kestin i tym sposobem przewrócić, jednak dziewczyna dobrze znała ten trik i miała na niego dobry sposób. Zanim Oscar zdążył złapać dziewczynę za kostki, ta chwyciła jego ręce i ponownie je wykręciła z pewną satysfakcją. Chłopak krzyknął i tym razem udało się mu pozbawić równowagi dziewczyny, kosząc ją swoją nogą. Kestin upadła, a Oscar przygwoździł ją do ziemi.
Spróbowała przewrócić się na plecy, tym samym przygważdżając do ziemi chłopaka. Jednak długo próbowała, ale w końcu postanowiła zmienić taktykę. Znów pomogła sobie nogami, a potem, gdy Oscar leżał plecami na ziemi, wyjęła sztylet z buta i przysunęła go do szyi przeciwnika. Ten zrobił przestraszoną minę, po czym wyjąkał:
- W-wy-wygrałaś.
Kestin uśmiechnęła się mimowolnie. Zapomniała o tym, że wcześniej nie miała ochoty na wspólne walki z Oscarem. Bardzo podobał jej się ten pojedynek, bo trwał dłużej niż minutę, czyli dłużej, niż walka ze zwykłym, nieobdarzonym człowiekiem.
Spojrzała mu w oczy - bardzo ją dezorientowały, nie wiedziała sama, z jakiego powodu.
Dziewczyna wstała, chowając sztylet do pochwy w bucie. Pomogła wstać Oscarowi, a ten wdzięcznie się uśmiechnął. Nie wiedziała, skąd ten uśmiech - czy za darowanie życia, czy za to, że pomogła mu wstać. Postanowiła się nie przejmować tą błahostką.
Chłopak otrzepał się z piasku, który zakurzył jego ubranie podczas walki.
- Teraz ja muszę gdzieś iść - powiedział. - I nie kłamię - uśmiechnął się, podkreślając drugie zdanie. - Miło się walczyło.
Kestin zmusiła się na uśmiech. Postawiła sobie pytanie: Dlaczego przed chwilą miał dużo czasu na walkę, nic nie mówił, a teraz musi gdzieś iść? Gdyby miał coś do załatwienia, na pewno nie przyszedłby do niej. A może to ma związek z nią?
Kiedy Oscar odchodził, Kestin myślała gorączkowo o pojedynku, który przed chwilą stoczyli. Potem, gdy chłopak zniknął jej z oczu za murami pobliskiego miasta, machnęła ręką, po czym pobiegła przez las.

Rozdział II: Rozmowa i rozpoczęcie współpracy

Kestin długo myślała o mężczyźnie, którego spotkała rano. Obawiała się, że jest jednym z posłańców króla, który zaczął szukać innych Obdarzonych przeciwko niej. Miała nadzieję, że jednak tak nie jest. Odrzuciła od siebie te myśli i zabrała się do jedzenia śniadania. Potem przeliczyła pieniądze w portfelu, aby zapomnieć o spotkaniu.
Po chwili wyszła z "mieszkania", aby się przejść. Myślała też o tym, że może znowu zobaczy tajemniczego przybysza, ale skarciła się w myślach. "Każdy jest twoim wrogiem" - powtarzała sobie w myślach, przemierzając las.
- Jestem ciekawy, na co jeszcze cię stać - usłyszała nagle głos za sobą.
Kestin stanęła jak wryta, ale po chwili odzyskała świadomość i szybko odwróciła się do mężczyzny, którego spotkała rano. Poznała go po siniaku na oku.
Kaptur od płaszcza nie zasłaniał mu już twarzy. Rzeczywiście, był Obdarzony - jedno oko miało barwę zieloną, drugie złotą. Jego włosy były czarne, a grzywka opadała częściowo na lewe oko. Patrzył pewny siebie na Kestin z łobuzerskim uśmieszkiem.
Dziewczyna patrzyła chwilę rozkojarzona na chłopaka, po czym wróciła na ziemię.
- Czemu za mną idziesz? - spytała zirytowana.
Ten się zaśmiał i nie odpowiedział, na złość Kestin. Ta, jeszcze bardziej rozzłoszczona, odwróciła się na pięcie i odeszła. Słysząc za sobą kroki przyspieszyła, jednak po chwili ten stanął na jej drodze.
- Czego chcesz? - Kestin już puszczały nerwy.
Dlaczego się ze mną tak drażni? - w głowie Kestin pojawiło się wiele pytań. - Czemu mnie śledzi? Czy jest jednym z posłańców króla?
- Chciałbym potrenować z godnym mi przeciwnikiem - wreszcie odpowiedział chłopak. - A ty jesteś jedyną osobą, z którą mógłbym ćwiczyć walkę. Czy zechcesz ze mną ćwiczyć walkę?
Kestin zmarszczyła brwi. Nie wiedziała, czy warto mu zaufać. Ale przecież lubiła ryzyko, więc powiedziała:
- Zgoda.
- Jestem Oscar - powiedział chłopak.
- A ja Kestin - odparła Kestin.
Podali sobie ręce.

Rozdział I: Spotkanie

Kestin, jak co rana, wybrała się do miasta. Wtedy było najmniej ludzi i dużo nowego, świeżego towaru - łatwo było coś ukraść i zadbać o to, aby nikt tego nie zauważył.
Weszła do miasta. Od razu zobaczyła mężczyznę, który akurat wykładał owoce z dużego kartonu. Dziewczyna zakradła się od tyłu i uderzyła w głowę. Ten upadł na ziemię nieprzytomny. "Będzie miał najwyżej dużego guza" - pomyślała Kestin i zaczęła pakować owoce do swojej torby. Aby nie wzbudzać podejrzeń, dziewczyna zaprowadziła nieprzytomnego do środka sklepu, po czym zamknęła drzwi kluczem, który znalazła na stole. Potem, gdy miała już wracać, postanowiła, że weźmie też portfel mężczyzny - zawsze pieniądze mogą się do czegoś przydać. Znalazła go w kieszeni spodni, otwarła i zobaczyła nawet sporą sumkę. Kestin wyszła tylnymi drzwiami sklepu. Otworzyła drugą przegródkę portfela i wyjęła jego dowód osobisty, po czym wyrzuciła w krzaki. "No, to teraz do domu" - pomyślała i  poszła do lasu.
Podczas powrotu do swojego ukrytego, podziemnego mieszkania, usłyszała za sobą kroki. Szybko się odwróciła, ale nikogo nie zauważyła. Poszła dalej, zachowując czujność. Co chwila oglądała się za siebie, będąc w gotowości do ataku.
Kiedy Kestin już była pewna, że nikt jednak za nią nie idzie, że jej się przesłyszało, spokojnie poszła przed siebie, nie odwracając się już. Jednak po chwili zobaczyła niedaleko stąd pewnego mężczyznę. Patrzył prosto na nią. Dziewczyna zadrżała. Nie wiedziała, jak zareagować, nie miała pojęcia, czy to przyjaciel, czy wróg.
Po chwili namysłu uznała, że nigdy nie miała przyjaciela, nie chciał jej nigdy zaufać, więc uznała, że to też osoba, która nie powinna znaleźć się w jej życiu. Tylko jak zaatakować tego mężczyznę, skoro on stale śledził ją wzrokiem?
Kestin postanowiła, że szybko do niego podbiegnie. Odległość między nimi nie była taka duża - wynosiła maksymalnie dziesięć metrów. Dziewczyna zaczęła powoli iść w stronę mężczyzny, a nagle przyspieszyła. Wycelowała mu kopniaka w twarz, ale ten szybkim ruchem się obronił. Zdziwiło to Kestin; zwykle nikt nie potrafił odeprzeć jej szybkiego ataku. Inni ludzie byli za słabi i zbyt wolni.
Dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy on też ma Dar walki. Ta myśl ją zaniepokoiła. Chciała spojrzeć w jego oczy, ale chłopak miał zielony płaszcz, którego kaptur zasłaniał prawie całą twarz. "A może był to zwykły przypadek?" - spytała sama siebie po cichu.
Rozmyślania przerwał głos owego mężczyzny:
- Masz piękne oczy - powiedział z podziwem w głosie.
Kestin zawsze denerwowały osoby, które mówiły jej, że ma piękne oczy. Może i rzeczywiście tak uważali, ale nie lubiła, gdy ktokolwiek zwracał na nie uwagę.  Bez chwili zastanowienia uderzyła pięścią mężczyznę w twarz, tym razem celnie. Ten zatoczył się i po chwili z jękiem upadł na ziemię.
Dziewczyna spojrzała na niego z tryumfem, po czym pobiegła w stronę swojego domu.

Wstęp

Hmm, nie wiem, czy można to nazwać wstępem. W każdym razie w każdej książce wstęp musi być.
Tak, może piszę tę książkę na blogu, ale jeśli pisałabym ją wgdzie indziej, nie miałabym motywacji.
Ta 'książka' opowiada o pewnej dziewczynie, która nie znała swoich rodziców. Żyje ona daleko, daleko stąd, w pewnym lesie. To w nim się wychowała. Pewnie tytuł wam coś już mówi - tak, ta dziewczyna ma na imię Kestin i jest dobra w walce.
Król w kraju, w którym ona żyje, jest człowiekiem, który, delikatnie mówiąc, dba o bezpieczeństwo swoich poddanych, dlatego wszystkich złodziei podobnych do Kestin, zawsze karze znaleźć i zamknąć w więzieniu a czasem... jeszcze coś gorszego.
Pewnie zadajesz sobie pytanie: "Kestin jest złodziejką?" Moja odpowiedź brzmi: tak. Zastanawiałam się nad tym, czy fakt, że nasza główna bohaterka jest złodziejką, dać jakoś do tytułu mojej książki, ale uznałam, że lepiej nie.
Ale zdradzę ci jeszcze coś; nasza bohaterka ma w sobie Dar. Jest niewiele osób, które mają jedno oko np. koloru brązowego, drugie - niebieskiego, lub tylko część jednego oka w innym kolorze. Jeśli znasz taką osobę, wiedz, że ma w sobie Dar... Są różne Dary. Nie chodzi mi o dary Ducha Świętego, których zapewne uczyłeś się na religii. Chociaż jest Dar miłości czy mądrości. A Kestin ma wyjątkowo niebezpieczny Dar. Dar walki. Kiedy miała 8 lat, on się ujawnił. Zaatakowała jednego z ludzi, kiedy ten odkrył jej kolor oczu. Wtedy król zamknął ją w celi, na szczęście nie dał jej większej kary - była przecież dzieckiem... Jednak ta wymknęła się i od tamtego czasu już nigdy nie wychodziła z lasu. Postanowiła tam zostać na zawsze, a jeśli miała kiedykolwiek z niego wyjść, to tylko po to, aby ukraść jakieś jedzenie ludziom. W końcu trzeba jakoś żyć - zawsze tak usprawiedliwiała się w duchu. Nie chciała się więcej narażać królowi, wolała żyć.
Tylko miała jeszcze jeden problem - strażnicy wciąż jej szukali. Król był aż tak "opiekuńczy" dla swoich poddanych, że kazał złapać Kestin, związać ją i wrzucić do rzeki. "Albo cokolwiek! Byle, żeby jej już nie było!" - krzyczał jak zawsze zdenerwowany król.
Jednak Kestin dzięki swojemu Darowi dawała sobie radę ze strażnikami. Nie będę już pisała, jak przez 8 lat się ukrywała przed strażnikami i jakie przygody wtedy przeżyła. Chyba wolę opisać jej przygody, jak ma już 16 lat... Tak, niech ma 16.
 A więc zapraszam do przeczytania mojej książki, na prawdę warto... chyba.
Przyjmuję do siebie każde uwagi, pomogą mi szlifować moje opowieści.

To co, zabieram się do pisania pierwszego rozdziału! :)