Rozdział III: Pierwszy "trening"

Kestin i Oscar chwilę patrzyli na siebie. Chłopak był uśmiechnięty, jednak twarz dziewczyny pozbawiona była wyrazu.
Jak mogłam to zrobić? - zadawała sobie pytanie.
- Przepraszam, ale muszę już iść - powiedziała w końcu.
- Ale... - zaczął Oscar, nieco zakłopotany.
- Mam pilną sprawę do załatwienia - dodała Kestin i odwróciła się, po czym pobiegła przez las, nie czekając na odpowiedź chłopaka
Gdy w końcu się zatrzymała i obejrzała za siebie, stwierdziła z ulgą, że Oscar jej nie goni. Tak na prawdę nie miała żadnej ważnej sprawy do załatwienia. Skłamała. Dziewczyna nie wiedziała, dlaczego zgodziła się na współpracę z takim idiotą. Westchnęła i weszła do jednego z przedwojennych bunkrów, po czym oparła się o ścianą i zsunęła po niej aż do pozycji siedzącej. Objęła nogi rękami i brodę o kolana, a potem znowu westchnęła.
Omiotła wzrokiem wnętrze bunkru - w ciemnościach dostrzegła masę pajęczyn, ściany, niegdyś białe były szare od brudu, a po podłodze walało się kilka drewnianych beczek z zepsutym jedzeniem. Kestin wzdrygnęła się, czując smród zgnitych jabłek, a po plecach przebiegł jej dreszcz, ponieważ w bunkrze było zimno i wilgotno.
Zza beczki Kestin ujrzała parę zielonych oczu. W jej stronę szedł mały, czarny kotek. Był wychudzony i zaniedbany. Zwierzak podszedł do dziewczyny i zaczął ocierać się o jej nogi, unosząc w górę ogon i mrucząc głośno. Dziewczyna pogłaskała go, po czym spojrzała na drzwi, którymi weszła do bunkru. Wstała i otwarła je. Kotek szybko wybiegł z podziemnego kopca, a Kestin wyszła za nim.
Rozejrzała się; nikogo nie było. Poszła przed siebie, wsłuchując się w śpiew ptaków.
- Okłamałaś mnie - usłyszała za sobą znajomy głos. Oczywiście, głos Oscara. Dziewczyna przystanęła, rozdrażniona.
- Muszę wszystko przemyśleć - wytłumaczyła.
- Ale już się zgodziłaś..! - wykrzyknął chłopak.
Kestin już miała dość tego chłopaka. Odwróciła się i szybkim ruchem wymierzyła mu cios pięścią w polik. Ten jednak szybkim ruchem ominął atak.
- No, no, wreszcie rozpoczynamy pierwszy trening! - powiedział Oscar z zadowoleniem. Tak na prawdę chłopak wiedział, że to nie jest trening, tylko, że Kestin wpadła w złość. Ale to była okazja do ćwiczenia walki, więc postanowił nie stracić tego momentu. Chciał podkosić nogi dziewczynie, jednak gdy podsunął nogę, Kestin skoczyła w miejscu i upadła na nodze chłopaka. Ten jęknął z bólu i przykucnął, masując nogę rękoma. Obdarzona uśmiechnęła się kąśliwie, po czym odwróciła się na pięcie i miała zamiar sobie pójść, lecz Oscar złapał ją za nogi i przewrócił na ziemię, po czym unieruchomił jej ręce.
- Zapomniałeś o nogach - powiedziała Kestin, po czym nogami pomogła sobie wstać.
Uwolniła swoje ręce, wykręcając nadgarstki chłopaka. Ten jęknął i wyrwał się od niej.
Spoglądał na dziewczynę początkowo ze strachem, a potem znowu nabrał pewności siebie i pobiegł w jej stronę. Schylił się i wysunął ręce, aby złapać nimi nogi Kestin i tym sposobem przewrócić, jednak dziewczyna dobrze znała ten trik i miała na niego dobry sposób. Zanim Oscar zdążył złapać dziewczynę za kostki, ta chwyciła jego ręce i ponownie je wykręciła z pewną satysfakcją. Chłopak krzyknął i tym razem udało się mu pozbawić równowagi dziewczyny, kosząc ją swoją nogą. Kestin upadła, a Oscar przygwoździł ją do ziemi.
Spróbowała przewrócić się na plecy, tym samym przygważdżając do ziemi chłopaka. Jednak długo próbowała, ale w końcu postanowiła zmienić taktykę. Znów pomogła sobie nogami, a potem, gdy Oscar leżał plecami na ziemi, wyjęła sztylet z buta i przysunęła go do szyi przeciwnika. Ten zrobił przestraszoną minę, po czym wyjąkał:
- W-wy-wygrałaś.
Kestin uśmiechnęła się mimowolnie. Zapomniała o tym, że wcześniej nie miała ochoty na wspólne walki z Oscarem. Bardzo podobał jej się ten pojedynek, bo trwał dłużej niż minutę, czyli dłużej, niż walka ze zwykłym, nieobdarzonym człowiekiem.
Spojrzała mu w oczy - bardzo ją dezorientowały, nie wiedziała sama, z jakiego powodu.
Dziewczyna wstała, chowając sztylet do pochwy w bucie. Pomogła wstać Oscarowi, a ten wdzięcznie się uśmiechnął. Nie wiedziała, skąd ten uśmiech - czy za darowanie życia, czy za to, że pomogła mu wstać. Postanowiła się nie przejmować tą błahostką.
Chłopak otrzepał się z piasku, który zakurzył jego ubranie podczas walki.
- Teraz ja muszę gdzieś iść - powiedział. - I nie kłamię - uśmiechnął się, podkreślając drugie zdanie. - Miło się walczyło.
Kestin zmusiła się na uśmiech. Postawiła sobie pytanie: Dlaczego przed chwilą miał dużo czasu na walkę, nic nie mówił, a teraz musi gdzieś iść? Gdyby miał coś do załatwienia, na pewno nie przyszedłby do niej. A może to ma związek z nią?
Kiedy Oscar odchodził, Kestin myślała gorączkowo o pojedynku, który przed chwilą stoczyli. Potem, gdy chłopak zniknął jej z oczu za murami pobliskiego miasta, machnęła ręką, po czym pobiegła przez las.